Ο χαβανέζος ψυχοθεραπευτής Δρ Ihaleakala Hew Len, όταν τον συνάντησε ο Τζόε Βιτάλ, είχε εργαστεί 4 χρόνια σ’ ένα νοσοκομείο της Χαβάης, σε μια πτέρυγα όπου κρατούσαν τους επικίνδυνους ψυχασθενείς.
Ήταν τόσο επικίνδυνοι ώστε οι ψυχολόγοι σ’ έναν μήνα παραιτούνταν. Το προσωπικό έπαιρνε συνεχώς αναρρωτικές άδειες ή έφευγε. Όλοι περπατούσαν με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο, φοβούμενοι μην δεχτούν επίθεση απ’ τους ασθενείς.
Ο Δρ Λεν άρχισε να εφαρμόζει μια αρχαία χαβανέζικη θεραπευτική πρακτική, τη λεγόμενη χο’ οπονοπόνο (Ho’ oponopono), που σημαίνει διορθώνω, ισιώνω.
Σε λίγους μήνες τα πάντα άλλαξαν. Ασθενείς που ήταν κάτω από βαριά φαρμακευτική αγωγή άρχισαν να εγκαταλείπουν τα φάρμακά τους.
Σε ασθενείς που ήταν σε περιορισμό, τους επιτράπηκε να μπαινοβγαίνουν ελεύθερα. Και κάποιοι που δεν είχαν καμία πιθανότητα να φύγουν από ‘κει, αφέθηκαν ελεύθεροι.
Σταμάτησε η συστηματική αποχή από την εργασία και οι συνεχείς αλλαγές προσωπικού. Το προσωπικό άρχισε να έρχεται με ευχαρίστηση να εργαστεί.
Η πτέρυγα αυτή κατέληξε να έχει περισσότερο προσωπικό απ’ ό,τι χρειαζόταν, επειδή μειωνόταν ο αριθμός των ασθενών και τελικά η πτέρυγα έκλεισε!
Ο Δρ Λεν ποτέ δεν είδε τους ασθενείς του προσωπικά. Είχε ένα γραφείο και εξέταζε τους φακέλους τους. Ενόσω κοιτούσε τους φακέλους, εργαζόταν με τον εαυτό του. Καθώς εργαζόταν με τον εαυτό του, οι ασθενείς άρχισαν να θεραπεύονται.
“Και τότε ρώτησα:”, λέει ο Τζόε Βιτάλ στο βιβλίο του “Zero limite”, “Τι κάνατε με τον εαυτό σας, χωρίς καν να έρθετε σε επαφή με τους ασθενείς, που είχε ως αποτέλεσμα την αλλαγή αυτών των ανθρώπων;”.
“Απλούστατα, γιάτρευα το μέρος του εαυτού μου που τους είχε δημιουργήσει”, είπε ο Δρ Λεν. “Κοιτούσα στο γραφείο μου τους φακέλους τους και απλά έλεγα: σε συγχωρώ και σ’ αγαπώ, ξανά και ξανά”.
“Αυτό είναι όλο”, απάντησε ο Δρ Λεν. Μου εξήγησε ότι έχουμε απόλυτη ευθύνη για τη ζωή μας και αυτό σημαίνει ότι τα πάντα στη ζωή μας, απλά επειδή βρίσκονται στη ζωή μας, είναι δική μας ευθύνη.
Υπάρχουν, θα λέγαμε, ως προβολές του εσωτερικού μας κόσμου. Κυριολεκτικά, ολόκληρος ο κόσμος είναι δική μας δημιουργία. Αν θέλεις να βελτιώσεις τη ζωή σου, θα πρέπει να θεραπεύσεις τη ζωή σου. Αν θέλεις να θεραπεύσεις κάποιον ή κάτι κακό που υπάρχει στον κόσμο – την οικονομία, μια τρομοκρατική ενέργεια, ακόμη κι έναν επικίνδυνο ψυχασθενή – θεράπευσε τον εαυτό σου, συγχώρεσε τον εαυτό σου, το κομμάτι του εαυτού σου που το δημιούργησε, αφαίρεσε από τον εαυτό σου τα όποια στοιχεία συμβάλλουν στην εξωτερική πραγματικότητα. Υπάρχει συνυπευθυνότητα. Είσαι μέρος του προβλήματος.
Καθώς μιλούσα με το Δρα Λεν, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι η θεραπεία γι’ αυτόν και μέσα απ’ τη μέθοδο “χο’ οπονοπόνο” σημαίνει να συγχωρείς και ν’ αγαπάς τον εαυτό σου.
Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να βελτιωθείς και όσο βελτιώνεσαι, βελτιώνεις τον κόσμο σου. Κατά κάποιον τρόπο απελευθερώνεις τις οδυνηρές μνήμες, το αρνητικό συναισθηματικό φορτίο που κουβαλάς και που προκαλεί προβλήματα στη ζωή σου και στις ζωές εκείνων που σχετίζονται μ’ αυτά τα προβλήματα.
“Αν θέλετε να λύσετε ένα πρόβλημα”, λέει ο Δρ Λεν, “ανεξάρτητα απ’ το είδος του προβλήματος, πάρτε 100% την ευθύνη και εργαστείτε με τον εαυτό σας”, ενώ στις μετέπειτα συνεντεύξεις του προσθέτει και τη λέξη “ευχαριστώ”.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Ρούλας Γκόλιου “Μακροζωία, ο Απόλυτος Οδηγός” από τις εκδόσεις Ιβίσκος
Εναλλακτική Ατζέντα: Σεμινάριο Ho’oponopono
