Πολλές φορές, όταν δεν μπορούμε να δούμε καθαρά τι γίνεται μέσα μας, είναι βοηθητικό να κοιτάξουμε τι συμβαίνει στο άμεσο περιβάλλον μας. Λειτουργεί σαν καθρέφτης.
Και τότε, τα άχρηστα και τα περιττά θα τα δούμε παντού. Μέσα στις ντουλάπες μας, στα βάθη των συρταριών μας, στην αποθήκη, στο πατάρι ή και μέσ’ στη μέση: αντικείμενα και ρούχα που η εποχή τους έχει περάσει προ πολλού, αλλά εμείς δεν λέμε να το πάρουμε απόφαση.
Κρατάμε τα περιττά από φόβο μήπως τα χρειαστούμε κάποια στιγμή. Αλλά αυτή η στιγμή δεν έρχεται ποτέ· και το ξέρουμε!
Κι είναι και τα άλλα, εκείνα που δεν λέμε να ξεφορτωθούμε ακόμα κι αν είναι παλιά, φθαρμένα ή χαλασμένα, μόνο και μόνο γιατί είμαστε δεμένοι μαζί τους συναισθηματικά. Άδικα πιάνουν τον τόπο. Πιάνουν όμως και κάτι παραπάνω: τόπο μέσα μας.
Δενόμαστε μαζί τους από τον φόβο της αλλαγής ή από ανασφάλεια κι έτσι παγιδευόμαστε στο παρελθόν. Φοβόμαστε να τα ξεφορτωθούμε λες και μαζί τους θα χάσουμε ένα κομμάτι από τις αναμνήσεις μας, ένα κομμάτι από τη ζωή μας ή και από τον ίδιο τον εαυτό μας.
Όμως, αν είμαστε προσκολλημένοι στο παρελθόν, δεν υπάρχει χώρος για να μπει το καινούργιο στη ζωή μας. Ο νους μας έχει κατακλυστεί σε τόσο μεγάλο βαθμό από απόψεις, ιδέες και παράξενες εμμονές που δεν μένει χώρος για κάτι νέο. Τα ρούχα που δεν μας κάνουν, για παράδειγμα, αλλά τα κρατάμε μήπως και καταφέρουμε να ξαναμπούμε σ’ αυτά, έχουν το αντίστοιχό τους στον νου μας.
Αντιπροσωπεύουν τις παλιές ιδέες ή σχέσεις που δεν μας κάνουν πια, που δεν χωράμε σε αυτές και που δεν εννοούμε να εγκαταλείψουμε.
Το αποτέλεσμα είναι να ζούμε στο παρελθόν και σε ό,τι αυτό αντιπροσωπεύει, αγναντεύοντας έναν περασμένο ορίζοντα και χάνοντας αυτό που είναι μπροστά μας. Χάνοντας το τώρα!
Τα παράπονα και οι πικρίες, για παράδειγμα, αφορούν πάντα το παρελθόν, αφού σχετίζονται με πράγματα και καταστάσεις που έγιναν κάποτε. Με παρόμοια, άχρηστα “αντικείμενα” είναι εδώ και χρόνια γεμάτος ο νους μας· κι έχουμε συνηθίσει πια να ζούμε μαζί τους.
Στην πραγματικότητα, η ζώσα ζωή είναι κάτι άλλο. Είναι οι στιγμές της χαράς, της ανταλλαγής με άλλους, της δημιουργικότητας. Όλα αυτά αφορούν πάντα το παρόν. Ο άθλος αυτός (Ο Καθαρισμός της Κόπρου στο Βασίλειο του Αυγεία) μας ζητά να έρθουμε στο εδώ και τώρα, στη ζώσα ζωή. Να ανοίξουμε τα εσωτερικά μας παράθυρα για να μπει φως και αέρας. Έτσι θα προσκαλέσουμε νέους φίλους, νέες σχέσεις, νέες ευκαιρίες στη ζωή μας.
Είναι συμπαντικός νόμος. Διότι η φύση δεν αγαπά το κενό και σπεύδει πάντα να το γεμίζει. Αδειάζοντας λοιπόν την κούπα μας θα τη δούμε να γεμίζει και πάλι.
Ας διώξουμε το άχρηστο, το περιττό και τοξικό παρελθόν, κι ας καλωσορίσουμε τα νέα ξεκινήματα, έτσι ώστε να βρουν την επιβεβαίωσή τους εκείνοι οι στίχοι του Νικηφόρου Βρεττάκου, ο οποίος, ζώντας στο απόλυτο τώρα, απαλλαγμένος από τις δουλείες του χθες, έγραψε κάποτε: “Ημέρα πρώτη. Σήμερα ξεκινάει το σύμπαν”.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Ιουλίας Πιτσούλη “Ηρακλής Ο Ήρωας Μέσα Μας” από τις εκδόσεις Διόπτρα
