Μία από τις προφανείς εκδηλώσεις του ατυχούς τεχνάσματος να βάζουμε τα πάντα σε ένα τσουβάλι το οποίο πετάμε, πετώντας μαζί με αυτό τις κριτικές αλλά και τις ιδιαιτερότητες του καθενός, το οποίο παρατηρώ εδώ και δέκα χρόνια στα σεμινάρια προσωπικής ανάπτυξης, είναι η διακήρυξη που γίνεται σε όλους τους τόνους: «Όλα είναι τέλεια!» Είστε τέλειοι. Είμαι τέλειος. Οι άλλοι είναι επίσης τέλειοι. Ο κόσμος είναι τέλειος. Τι λέτε γι’αυτό; Δεν είναι τέλειο;
Πολύ συχνά πέφτουμε σε αυτή την παγίδα που σας προτρέπω να αποφύγετε: δεν κάνουμε πλέον διακρίσεις, καθώς όλα είναι ίδια και όλα αξίζουν. Αυτό είναι εντελώς λάθος!
Πρώτον, διότι ένα προσδιοριστικό επίθετο θα έχανε τη χρησιμότητά του αν το αποδίδαμε σε όλες τις καταστάσεις. Αν όλα ήταν τέλεια, δεν θα υπήρχε τίποτα μη τέλειο. Έτσι, η έννοια της ατέλειας και της ανεπάρκειας δεν θα υπήρχε πλέον, και ταυτόχρονα η έννοια της τελειότητας θα εξαφανιζόταν, αφού θα γινόταν οικουμενική και δεν θα χρησίμευε πλέον για να διακρίνει κάτι από κάτι άλλο.
Επομένως η διακήρυξη «όλα είναι τέλεια» θα ισοδυναμούσε με την κατάργηση κάθε ιδέας τελειότητας και ατέλειας. Σε τι θα μας βοηθούσε; Για να δικαιολογήσουμε την υπάρχουσα κατάσταση των πραγμάτων; Για να μην προσπαθούμε να βελτιώσουμε τίποτα;
Κατά τη γνώμη μου, η ρήση ότι όλα είναι τέλεια είναι μια αδέξια απόπειρα να γνωστοποιήσουμε την ιδέα ότι, σε κάθε στάδιο της εξέλιξής του, μπορούμε να διακρίνουμε σε κάθε ον και σε κάθε πράγμα μια ομορφιά και συγκεκριμένα προτερήματα.
Διαβάστε επίσης: Γιατί Θεέ μου;
Με άλλα λόγια, ένα βρέφος και ένας ενήλικας είναι «τέλειοι», όπως και ένα βελανίδι και μια βελανιδιά είναι «τέλειοι», αν θέλετε, για αυτό που είναι αντίστοιχα στα στάδια της ανάπτυξής τους. Εντούτοις, ένα βρέφος δεν είναι ένας ενήλικας, όπως και ένα βελανίδι δεν είναι μια βελανιδιά!
Μπορεί να έχουμε όλη την αγάπη του κόσμου για ένα μωρό, να το θαυμάζουμε, να το χαϊδεύουμε, να το αγκαλιάζουμε, να μένουμε έκθαμβοι από αυτό που είναι, που λέει, που κάνει… Αλλά αν έπρεπε να μείνει όλη του τη ζωή σε αυτό το στάδιο, τότε χωρίς αμφιβολία τα συναισθήματά μας απέναντί του θα άλλαζαν σύντομα!
Το παράδειγμα του βρέφους και του ενήλικα είναι εύστοχο: κανένας από εμάς δεν κρίνει ένα μωρό συγκρίνοντάς το με έναν ενήλικα. Δεν λέμε, για παράδειγμα:
«Τι άσχημα που περπατάει! Και δεν μιλάει καθόλου καλά! Κοιτάξτε, δεν ξέρει καν να κρατήσει το κουτάλι του». Μπορούμε να παρατηρήσουμε τον τρόπο του και τη συμπεριφορά του αντικειμενικά, χωρίς να το κρίνουμε, με το σκεπτικό ότι δεν είναι ακόμα σε θέση να κάνει αυτό ή το άλλο.
Τι μας εμποδίζει λοιπόν να κάνουμε το ίδιο και με τις άλλες μας σχέσεις;
Απόσπασμα από το βιβλίο του Olivier Clerc «Νίκησε την (Αυτο)κριτική!» από τις εκδόσεις Πεδίο
