Η γκρίνια είναι σαν ένα αντανακλαστικό που εμφανίζεται σχεδόν με φυσικό τρόπο, χωρίς να απαιτεί καμία προσπάθεια ή προσοχή από την πλευρά μας.
Αντίθετα, το να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε προϋποθέτει να κάνουμε πίσω και να σκεφτούμε – κυρίως στην αρχή.
Μόνο ύστερα από τρεις εβδομάδες (ναι, 21 μέρες!) μπορούμε να ελπίσουμε ότι θα έχουμε φτάσει σε έναν βαθμό σωφροσύνης που είναι φυσιολογικός και απαιτεί ελάχιστη προσπάθεια.
Α δεν με πιστεύετε, κάντε την παρακάτω δοκιμή. Φανταστείτε ότι πηγαίνοντας για τη δουλειά σας φτάνετε, για παράδειγμα, στην αποβάθρα του μετρό και ακούτε μια ανακοίνωση που σας ενημερώνει ότι οι συρμοί δεν κυκλοφορούν σε όλη τη γραμμή εξαιτίας ενός τεχνικού προβλήματος.
Ποια είναι η άμεση αντίδρασή σας;
Πιθανώς κάτι σαν αυτό: «Δεν το πιστεύω! Είναι η τρίτη φορά μέσα σ’ έναν μήνα που μας κοροϊδεύουν! Θα μπορούσαν να συντηρούν καλύτερα τις γραμμές. Πρέπει να πάω στη δουλειά μου».
Αυτά μπορούμε να τα πούμε με μεγάλη ευκολία. Άλλωστε, όλοι έχουμε ακούσει πάμπολλους ανθρώπους να μιλούν με τέτοιο τρόπο. Δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να επαναλαμβάνουμε… να αναμασάμε τα ίδια πράγματα ο ένας πλάι στον άλλο.
Τώρα προσπαθήστε να σκεφτείτε ποια θα ήταν η αντίδρασή σας αν καταφέρνατε να μην γκρινιάξετε, να μη βάλετε τον εαυτό σας στη θέση του θύματος όλων των «άλλων» που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους, και να πείτε ότι αυτό που συμβαίνει είναι για το καλό σας.
Άντε, λοιπόν, κάντε το….
Είναι πολύ πιο δύσκολο, έτσι δεν είναι; Δεν έρχεται με φυσικό τρόπο. Ξαφνικά πρέπει να σκεφτούμε αυτό το οποίο θα κάνουμε, να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, να μην αφήσουμε τον εαυτό μας να καταρρακωθεί και να καταστρώσουμε ένα σχέδιο δράσης.
Πρόκειται για πιο πολύ πολύπλοκη σκέψη, η οποία απαιτεί και περισσότερο χρόνο. Αν θα έπρεπε να την πείτε σε κάποιον, θα χρειάζονταν περισσότερα λόγια και εξηγήσεις. Κυρίως, θα ήταν μοναδική και διαφορετική από τις σκέψεις όσων βρέθηκαν στην αποβάθρα μαζί σας.
Μελέτες που πραγματοποιήθηκαν από ψυχολόγους δείχνουν ότι τα απαισιόδοξα άτομα έχουν πιο φτωχό λεξιλόγιο από τα αισιόδοξα. Άλλες έρευνες διαπίστωσαν ότι ο βαθμός βιαιοτήτων που υιοθετούν οι νέοι είναι ανάλογος με τον πλούτο του λεξιλογίου τους: όταν δεν μπορούμε να εκφραστούμε με λόγια, τότε χτυπάμε και σπάμε», σημειώνει ο Yves-Alexandre Thalman.
Για να σταματήσετε να γκρινιάζετε, απαιτείται περισσότερη σκέψη καθώς και η ικανότητα να βρίσκετε λύσεις… Είναι, όμως, μια προσπάθεια που φέρνει αμέσως χαρά, διότι δεν αισθάνεστε πια εξουθενωμένοι, απογοητευμένοι, αδύναμοι. Δέχεστε ότι έτσι έχει η κατάσταση και αντιδράτε με ωφέλιμο τρόπο.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Christine Lewicki «Νίκησε την γκρίνια» από τις εκδόσεις Πεδίο
