Στο ξεκίνημα του αγώνα μας για μια υγιή θετικότητα στη ζωή μας, πολλές φορές το παρακάνουμε και βρισκόμαστε από την Παθητικότητα στην Επιθετικότητα, πριν να καταφέρουμε να σταθεροποιηθούμε στην υγιή κατάσταση.
Η διακύμανση αυτή θα μπορούσε να ονομαστεί ως το Σύνδρομο της Μετάβασης από την Παθητικότητα στην Επιθετικότητα και μετά στην Υγεία.
Το στάδιο της επιθετικότητας αναγνωρίζεται εύκολα στις ακόλουθες εκφράσεις, οι οποίες είναι μάλλον ήπιες, αν κρίνω από εκείνες που εγώ ξεστόμιζα όταν βρισκόμουν στις ωδίνες του “Συνδρόμου του Εκκρεμούς”:
” Τι θράσος!”
“Δεν μου καίγεται καρφί για το τι σκέφτεσαι εσύ. Θα κάνω ό,τι μου αρέσει!”
“Δεν σε έχω ανάγκη, ποτέ δεν σε είχα!”
“Μιλάς σε εμένα για εγωισμό; Εσύ;”
Αν και στους περισσότερους από εμάς δεν αρέσει να βλέπουμε τον εαυτό μας να ξεσπάει με τέτοιο τρόπο, εντούτοις μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα από το να συμπεριφερθούμε ξανά με εκείνη την προηγούμενή μας παθητικότητα.
Αυτή η συμπεριφορά αποτελεί συχνά μέρος της διαδικασίας της αλλαγής που μπορούμε να κατανοήσουμε. Δεν είμαστε ακόμα σίγουροι για τον εαυτό μας και η αντίδρασή μας είναι να τον υπερασπιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις.
Αυτή η κίνηση προς την Επιθετικότητα μας προκύπτει καθώς γαντζωνόμαστε απεγνωσμένα πάνω στη νέα μας συμπεριφορά, τρέμοντας μήπως γυρίσουμε ξανά στην Παθητικότητα.
Κι όμως, πού και πού, μας ξαναπιάνει ο φόβος και γυρίζουμε και πάλι με μια ταλάντευση πίσω στη γνωστή μας ασφάλεια.
Από εκεί, το εκκρεμές ταλαντεύεται ξανά μπρος πίσω, όσο μαθαίνουμε τη νέα γλώσσα της Υγιούς Θετικότητας. Πηγαίνουμε πολλές φορές από την Παθητικότητα στην Επιθετικότητα, πριν σταθεροποιηθούμε στην κατάλληλη θέση.
Τελικά, νιώθουμε περισσότερη άνεση εκφράζοντας τις ανάγκες μας και κάνοντας αυτό που πρέπει να κάνουμε, οπότε και σταθεροποιούμαστε στην κατάλληλη θέση.
Αλλά, στην αρχή, αυτό το σύνδρομο του εκκρεμούς αποτελεί μία πραγματικότητα που δημιουργεί μεγάλη ταλαιπωρία και δυσφορία όχι μόνο σε μας, αλλά και σε όλους γύρω μας.
Παρ’ όλο που η συμπεριφορά μας συχνά είναι λανθασμένη, είναι σημαντικό να μην τιμωρήσουμε τον εαυτό μας γι’ αυτό το λόγο. Περιέργως, στα παιδιά μας δίνουμε πάντα το περιθώριο που χρειάζονται για να πειραματιστούν με διάφορους τρόπους εξοικείωσης με τον κόσμο, ενώ είμαστε σκληροί με τον εαυτό μας όταν βρισκόμαστε στην ίδια διαδικασία.
Στην πραγματικότητα, σε όλη μας τη ζωή περνάμε διάφορα νέα στάδια συμπεριφοράς γεμάτα φόβο, στη διάρκεια των οποίων αμφιταλαντευόμαστε, μέχρι να μάθουμε πώς να συμπεριφερόμαστε σωστά.
Και πάλι, το μυστικό είναι η Συνειδητοποίηση. Να ξέρεις ότι, αφού αρχίζεις να ρισκάρεις και να αναπτύσσεσαι, θα αντιμετωπίσεις και την αντίσταση των ανθρώπων γύρω σου. Αυτό είναι δεδομένο. Αν δεν γίνει από τον σύντροφό σου, θα γίνει από τα παιδιά σου ή από τους γονείς σου ή από τους φίλους σου. Όταν ταράζεις τα νερά, όλο και κάποιος θα βρεθεί να σε επιπλήξει, θα σου πει “να καθίσεις στ’ αβγά σου”.
Δεν χρειάζεται να ενοχληθείς, να εκπλαγείς ή να απολογηθείς. Εκείνοι μ’ αυτό τον τρόπο υπερασπίζονται τη δική τους ασφάλεια και πολλές φορές ούτε που το καταλαβαίνουν. Στο νου τους αυτές οι προτροπές και οι παρατηρήσεις είναι απόλυτα δικαιολογημένες και πάντοτε για “το δικό σου καλό”. Σημασία λοιπόν έχει να ξέρεις εσύ τι συμβαίνει.
Θα είναι καλό να αναγνωρίσεις την υποστήριξη που σου δίνουν κάποιοι άλλοι. Δώσε τους την ευκαιρία να νιώσουν όμορφα που σε φροντίζουν.
Η γνώση σου για το Σύνδρομο του Εκκρεμούς θα σε βοηθήσει να ξεπεράσεις μερικές από τις ταλαντεύσεις του και να αντιμετωπίσεις τις καταστολές και τις αναστολές σου, πιο αποτελεσματικά.
Υπάρχουν αρκετοί δοκιμασμένοι τρόποι για να κάνεις τους άλλους να πάψουν να σε τροφοδοτούν , με αρνητικότητα.
Υπάρχουν αρκετά βιβλία με αξιόλογες συμβουλές σχετικά με το διάλογο. Σου συνιστώ θερμά να διαβάσεις μερικά από αυτά.
Θα μάθεις να ανταποκρίνεσαι στους ανθρώπους που έχουν σημασία για σένα με έναν τρόπο που δεν θα τους τσακίζει.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Susan Jeffers “Κάν’ το κι ας φοβάσαι!” από τις εκδόσεις Διόπτρα
