Από το Συμπόσιο του Πλάτωνα (για τον Έρωτα)
-Δαίμων μεγάλος Σωκράτη, γιατί κάθε δαιμόνιο είναι μεταξύ θεού και θνητού.
-Και ποιος είναι ο ρόλος του; ρώτησα.
-Ερμηνεύει και μεταβιβάζει στους θεούς τα προερχόμενα από τους ανθρώπους, δηλαδή τις παρακλήσεις και τις θυσίες, και στους ανθρώπους τα προερχόμενα απ΄τους θεούς, δηλαδή τις διαταγές και τις αμοιβές των θυσιών.
Και όταν βρίσκεται στη μέση των δύο, συμπληρώνει το κενό ώστε έτσι το σύμπαν συνδέεται προς τον εαυτό του.
Μ΄αυτό και όλη η μαντική και η τέχνη των ιερέων προχωρεί σχετικά με τ΄αφορώντα τις θυσίες και τις ιεροτελεστίες και τις επωδές και όλη τη μαντεία και μαγεία.
Γιατί θεός με άνθρωπο δεν έρχεται σε συνάφεια, μα κάθε σχέση και ομιλία θεών προς ανθρώπους και όταν κοιμούνται και όταν είναι ξύπνιοι, μόνον δια μέσου τούτου γίνεται.
Κι αυτός που είναι σοφός σ΄αυτά, είναι δαιμόνιος άνθρωπος, κι εκείνος που είναι σοφός σ΄άλλα ή σε τέχνες ή σε μερικές χειροτεχνίες, εργάτης.
Οι δαίμονες λοιπόν αυτοί είναι πολλοί και πολλών ειδών κι ένας απ΄αυτούς είναι και ο Έρως.
-Και ποιους έχει γονείς ο Έρως; ρώτησα εγώ.
-Θα σου διηγηθώ, μολονότι θα είναι κάπως εκτεταμένη η διήγηση. Όταν γεννήθηκε η Αφροδίτη, εσυμποσίαζαν οι θεοί και οι άλλοι και ο γιος της Μήτιδος Πόρος.
Όταν πια είχαν τελειώσει το δείπνο, ήλθε η Πενία για να ζητιανέψει, που την τράβηξε η ευθυμία και τριγύριζε στην ανοιχτή πόρτα. Ο Πόρος λοιπόν μέθυσε από το νέκταρ, γιατί ακόμη δεν υπήρχε το κρασί. Γι΄αυτό, μπήκε στον κήπο του Διός και βαρύς καθώς ήταν απ΄το μεθύσι, αποκοιμήθηκε.
Η Πενία, τότε, επειδή είχε στο νου της λόγω της απορίας της να κάνει παιδί με τον Πόρο πήγε και ξαπλώθηκε κοντά του και έτσι συνέλαβε τον Έρωτα.
Γι΄αυτό λοιπόν έγινε ακόλουθος και υπηρέτης της Αφροδίτης, γιατί γεννήθηκε στα γενέθλιά της και συγχρόνως εκ φύσεως εραστής του όμορφου, αφού και η Αφροδίτη είναι όμορφη.
Επειδή λοιπόν ο Έρως είναι γιος του Πόρου και της Πενίας, ιδού ποιος είναι ο κλήρος που του έλαχε. Πρώτον μεν είναι πάντοτε φτωχός. Έπειτα, κάθε άλλο παρά όμορφος και απαλός, όπως νομίζουν οι πολλοί αλλά σκληρός και βρωμερός και ανυπόδητος και άστεγος. Γιατί, πάντοτε κείται καταγής, δεν έχει που την κεφαλήν κλίναι, κοιμάται στις πόρτες και στους δρόμους.
Έχει παντοτινή σύντροφο την στέρηση, μοιάζοντας σ΄όλα αυτά της μητέρας του. Σύμφωνα πάλι με τη φύση του πατέρα του αποβλέπει πάντα στα όμορφα και στα καλά, γιατί είναι γενναίος και ατρόμητος και ορμητικός και φοβερός κυνηγός, γιατί πάντα κάτι μηχανεύεται, επιθυμεί την γνώση, είναι επινοητικός, φιλοσοφεί σε όλη τη ζωή, είναι φοβερός γόης, και μάγος και σοφιστής. Και από φυσικού του ούτε αθάνατος είναι ούτε θνητός, μα την ίδια μέρα, άλλες φορές ζει και ακμάζει, όταν ευπορήσει κι άλλες φορές πεθαίνει και σε λίγο ξαναζεί χάρις στο φυσικό του πατέρα του και ό,τι μαζεύει του ξεφεύγει πάντα ώστε ούτε φτωχαίνει ποτέ ο Έρως ούτε πλουτίζει.
Εξάλλου βρίσκεται μεταξύ σοφίας και αμαθείας, για τον εξής λόγο: Κανένας απ΄τους θεούς δεν φιλοσοφεί ούτε επιθυμεί να γίνει σοφός γιατί είναι. Επίσης δεν φιλοσοφεί και κάθε άλλος αν είναι σοφός. Γιατί αυτό το κακό ακριβώς έχει η αμάθεια, δηλαδή αυτός που δεν είναι ούτε όμορφος ούτε καλός ούτε φρόνιμος, νομίζει πως έχει αρκετά απ΄όλα αυτά.
Και φυσικά αυτός που δεν νομίζει ότι στερείται, δεν επιθυμεί εκείνο που δεν έχει τη γνώμη ότι του λείπει.
