Ο Νίκος Καζαντζάκης έλεγε με τη διάσημη πλέον ρήση του: «Δε φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι λεύτερος».
Αυτή είναι μια βαθυστόχαστη άποψη, την οποία εγώ προσωπικά, πίστευα πως την είχα καταλάβει απόλυτα, αλλά επί της ουσίας την είχε ερμηνεύσει το μυαλό μου με τον δικό του τρόπο κι όχι μέσα από το βίωμα.
Όταν κατανόησα τι σημαίνει και πώς εφαρμόζεται στην πράξη σοκαρίστηκα από τη βεβαιότητα της ψευδαίσθησης του νου, που είχα ενστερνισθεί κι εγώ.
Θεωρώ πως το νόημα της εν λόγω ρήσης αφορά στο να ζούμε στο παρόν και να μη χάνουμε το όποιο βίωμα μας φέρνει η κάθε μοναδική στιγμή της ζωής μας.
Εξάλλου ο φόβος ζει στο μέλλον, σε ένα αόριστο και φαντασιακής τάξης προσδοκώμενο μέλλον, που ακόμα δεν έχει έρθει, ενώ η ελπίδα επίσης ζει εκεί, για αυτό και οι σουφιστές δάσκαλοι λέγανε πως ο φόβος κι η ελπίδα διώχνουν την καλή τύχη έξω από την πόρτα μας.
Στο παρελθόν υπάρχουν μονάχα πράγματα που πλέον δεν μπορούμε να αλλάξουμε και το μόνο που μας δίνει το παρελθόν είναι τύψεις, ενοχές ή μια νοσταλγία, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι κάτι που το ζούμε εδώ και τώρα.
Το παρελθόν έχει λήξει και μόνον αναμνήσεις μένουν, ενώ το μέλλον δεν έχει ακόμα εκδηλωθεί και φυσικά εξαρτάται κι από τη δική μας στάση.
Έτσι οι ελπίδες και οι φόβοι διώχνουν την όποια καλή μας τύχη μακριά από την πόρτα μας, καθώς χάνουμε το παρόν, που είναι το μόνο που μπορεί να προδιαγράψει το μέλλον μας.
Εδώ βέβαια, η αποδοχή σχετίζεται με το κλείσιμο των λογαριασμών του παρελθόντος μας και με τη δική μας φαντασιακή πάντα παραίτηση από τις προβολές στο μέλλον, είτε αρνητικές είτε και θετικές. Αυτό που έχει νόημα είναι το να βρισκόμαστε απόλυτα στο παρόν και τότε θα δούμε πως ακόμη και ο χρόνος κυλά εντελώς διαφορετικά, είναι πιο γεμάτος, τον νιώθουμε πάντα και δεν έχουμε την αίσθηση ότι μας κυνηγά, μας πιέζει ή μας γλιστρά μέσα από τα χέρια.
Πολλοί συνηθίζουν να λένε πως δεν καταλαβαίνουν πώς περνά ο χρόνος, αλλά αν τους παρατηρήσει κανείς θα δει πως η ουσία τους είναι ταυτισμένη με το μυαλό τους. Κατά συνέπεια δεν αντιλαμβάνονται το χρόνο, αφού δεν είναι παρόντες με επίγνωση κι επομένως είναι σαν να έχουν χάσει πολλά επεισόδια από τη ζωή τους.
Διαβάστε επίσης: Πώς μπορούμε να αλλάζουμε σκέψεις και συναισθήματα χρησιμοποιώντας τη γλώσσα του σώματος
Όταν δε φοβάμαι το μέλλον και δεν προβάλλω αρνητικές εξελίξεις σε αυτό, ούτε ελπίζω σε κάτι, απολαμβάνω την κάθε μου στιγμή, εκφράζοντας την πλήρη ύπαρξη και τότε βιώνω πραγματικά την ελευθερία. Με αυτό τον τρόπο δείχνω στον βαθύτερο κι εσωτερικό μου εαυτό ότι τον σέβομαι όπως είναι, τον αγαπώ και τον τιμώ, δίνοντάς του τις ευκαιρίες να εκφραστεί μέσα από οτιδήποτε είναι επιθυμητό, στο κάθε μου παρόν. Αυτό προϋποθέτει την άνευ όρων αγάπη και αποδοχή από πλευράς μας, του εαυτού μας και όλων των κομματιών του.
Φυσικά αυτή η αναγνώριση έχει ως προαπαιτούμενη γνώση ότι είμαστε πνευματικά όντα που ζουν μια ανθρώπινη εμπειρία κι όχι το ανάποδο.
Όταν αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε την ενέργειά μας και τα ξεχωριστά τμήματα της συνειδητότητάς μας, τότε νιώθουμε τη βεβαιότητα της ύπαρξης αντί των αμφιβολιών του νου, έστω κι αν πρώτα οφείλει κανείς να περάσει μέσα από αυτά τα σκοτεινά μονοπάτια της αμφισβήτησης του νου.
Ο νους δεν είναι ούτε σώμα, ούτε ψυχή, μολονότι μπορεί να μετατρέπει την αιθερική ενέργεια σε υλική και το αντίστροφο.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Στεργιόπουλου « Το Βιβλίο του Σαμάνου Θεραπευτή» από τις εκδόσεις ΔΙΟΝ
