Η προσφορά και η δοτικότητα έχουν ταυτιστεί στο μυαλό όλων μας με την ανιδιοτέλεια και την υπέρβαση του καθαρά εγωιστικού μας εαυτού που μεριμνά μόνο για εκείνον. Το να βοηθάς έναν άνθρωπο που έχει την ανάγκη σου, αποτελεί μία από τις σημαντικότερες ενέργειες που μπορεί να πράξει ένας άνθρωπος στη ζωή του και είναι αποδεδειγμένο πως αυτό αποτελεί μία τεράστια πηγή ευτυχίας.
Πολλοί όμως, αμφισβητούν αυτή την εντελώς ‘’αγνή’’ θεώρηση της προσφοράς και της βοήθειας. Μήπως, τελικά, ένας άνθρωπος που δίνει το κάνει και για τη δική του χαρά και ικανοποίηση και όχι μόνο για τον άλλο; Μήπως πολλοί άνθρωποι έχουν κίνητρο την ηθική αναγνώριση της προσφοράς τους και δεν έχει η πράξη τους αυτή κανένα αληθινό ενδιαφέρον για το συνάνθρωπο;
Καταρχάς, θεωρώ πως όλες οι σχέσεις είναι ανταποδοτικές, όχι με την έννοια του εγωισμού αλλά με την αναγκαιότητα της αλληλοπροσφοράς για τη διατήρηση μίας σχέσης μεταξύ δύο ανθρώπων. Όλοι οι άνθρωποι μπορεί να έχουμε και κάποιους δικούς μας λόγους ώστε να προσφέρουμε, αλλά μέσα μας έχουμε ως ανώτερο σκοπό τη χαρά και την συναισθηματική ανακούφιση του διπλανού μας ο οποίος βρίσκεται σε μία δυσμενή θέση. Οπότε και ο άνθρωπος που δίνει θέλει να αισθανθεί και αυτή τη χαρά για τον ίδιο του τον εαυτό –και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.
Διαβάστε επίσης: Την αξία μας, δεν την ορίζει κανένας άλλος πέρα από εμάς τους ίδιους
Όσο για τους διάσημους και τους επώνυμους οι οποίοι κάνουν δωρεές αποκλειστικά και μόνο για να ακουστούν και να τους γράψουν οι εφημερίδες, αυτό είναι λάθος, διότι αποσκοπεί αποκλειστικά στην τόνωση της φήμης τους. Από την άλλη, αν ωφελούνται και άλλοι άνθρωποι, παρά το λανθασμένο κίνητρο, αυτό δε μειώνει την προσφορά που ίσως απαλλάσσει τον άνθρωπο που τη δέχεται από μία άσχημη κατάσταση.
Δεν είναι κακό να αισθάνεσαι χαρά επειδή δίνεις. Δεν είναι κακό μέσα στις σχέσεις μας όλοι να επιθυμούμε να αισθανόμαστε αμοιβαία ικανοποίηση και χαρά.
Μαρία Σκαμπαρδώνη
