Αν πάρουμε εκατό ανθρώπους με την ίδια αρρώστια και τους θεραπεύσουμε με τα ίδια φάρμακα και τον ίδιο γιατρό, θα έχουμε μια λεγόμενη “καμπύλη αποτελεσμάτων”. Η πλειοψηφία των ασθενών θα έχουν πάνω-κάτω την αναμενόμενη βελτίωση, ενώ κάποιοι άλλοι θα είναι πιο πάνω ή κάτω από τον μέσο όρο.
Στο ένα άκρο της καμπύλης ορισμένοι θα παρουσιάσουν δραστική και ταχεία βελτίωση, ενώ στο άλλο άκρο κάποιοι δεν θα εμφανίσουν καμία αντίδραση. Εφόσον όλα τα στοιχεία είναι ίδια, οι παράγοντες που προκαλούν τη διαφορά βρίσκονται μέσα στον ασθενή. Εδώ θα προσπαθήσουμε να βρούμε αυτούς τους παράγοντες και τον τρόπο με τον οποίο θα τους χρησιμοποιήσουμε.
Ο υπ΄αριθμόν ένα παράγοντας είναι η πρόθεση. Η θεραπεία πρέπει να είναι η βασική προτεραιότητα του ασθενή. Αυτό δεν συμβαίνει πάντοτε, ειδικά όταν απαιτείται μια ριζική αλλαγή του τρόπου ζωής. Πολλά στελέχη επιχειρήσεων που υποφέρουν από κρίσεις στηθάγχης, προτιμούν να διακινδυνέψουν ένα έμφραγμα, παρά να επιβραδύνουν τον ρυθμό εργασίας τους ή να παραιτηθούν.
Μερικές φορές δεν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε ούτε τις μικρότερες αλλαγές. Πόσοι από σας ή τους φίλους σας δεν έχουν πάει στη δουλειά με γρίπη; Επίσης, πολλοί πηγαίνουν σε γιατρούς ή άλλους θεραπευτές για να είναι σε θέση να εργαστούν. Κάτι τέτοιο αποτελεί επιδίωξη χαμηλού επιπέδου, ενώ αντίθετα μια επιδίωξη υψηλού επιπέδου θα ήταν να αποφασίσουν να είναι υγιείς, ό,τι κι αν χρειαστεί να κάνουν.
Ο υπ΄αριθμόν δύο παράγοντας είναι η πίστη. Θεραπευτής μπορεί να είναι ένας παθολόγος σ΄ένα σύγχρονο νοσοκομείο της Δύσης, αλλά κι ένας μάγος-γιατρός στην αφρικανική ζούγκλα. Σύμφωνα με τον Δρα Άλμπερτ Σβάιτσερ και οι δύο εκτελούν μια τελετουργία που πηγάζει από την κουλτούρα τους. Ο παθολόγος χορηγεί ένα φάρμακο για να εξαφανίσει μια οντότητα (μικρόβιο) που προκαλεί την ασθένεια, ενώ ο μάγος-γιατρός ψέλνει μια επίκληση για να ξορκίσει τα κακά πνεύματα. Έτσι και οι δυο τους εκτελούν την ίδια λειτουργία.
Σε κάθε μια από τις δύο περιπτώσεις, ο ασθενής ενεργοποιεί την τελετουργία με την πίστη του σ΄αυτήν και τον θεραπευτή, επιστρατεύοντας αυτό που ο Δρ Σβάιτσερ αποκαλεί εσωτερικό γιατρό.
Τότε, ο ασθενής παίρνει μια κατάλληλη δόση από “διανοητικά” φάρμακα και έτσι επέρχεται η θεραπεία. Όσο πιο ξεκάθαρη είναι η πρόθεση και δυνατή η πίστη, τόσο ταχύτερα γίνεται και η θεραπεία.
Η δημιουργία των διανοητικών φαρμάκων για την ανακούφιση των συμπτωμάτων είναι ένα σημαντικό πρώτο βήμα για τη θεραπεία, αλλά από μόνο του δεν αρκεί.
Για να παραμείνει καλά ο ασθενής πρέπει να ερμηνεύσει το σύμπτωμα ως ένα μήνυμα και ν΄ανταποκριθεί σ΄αυτό κάνοντας τις αλλαγές εκείνες στη ζωή του, που μόνο αυτό το σύμπτωμα θα μπορούσε να τον αναγκάσει να το κάνει.
Αν καθίσετε σε μια πινέζα, θα πονέσετε. Μια προσωρινή ανακούφιση είναι ν΄αγοράσετε ένα παυσίπονο ή να σκεφτείτε κάτι ευχάριστο. Αυτό όμως μοιάζει σαν να σβήνετε το συναγερμό για τη φωτιά και να παραμένετε σ΄ένα κτίριο που καίγεται.
Για μια μόνιμη θεραπεία θα πρέπει να βγείτε από το κτίριο ή να σβήσετε τη φωτιά.
Αντίστοιχα με το παράδειγμά μας, για να εξαλείψετε την αιτία του πόνου πρέπει να σηκωθείτε από την πινέζα.
Αν θέλετε το σώμα σας να σταματήσει να σας στέλνει σήματα για ν΄αλλάξετε, πρέπει πολύ απλά να αλλάξετε κάτι στον τρόπο που ζείτε.
Το μαγικό θέατρο Dr. Irving Oyle & Susan Jean εκδόσεις Έσοπτρον
