Σύμφωνα με έναν τοπικό θρύλο (που άκουσα από πολλές πηγές μεγαλώνοντας στη Νότια Αφρική, αλλά δεν κατάφερα ποτέ να επιβεβαιώσω), όταν ένα μέλος μιας φυλής λειτουργεί αρνητικά ή κάνει κάτι λάθος, πρέπει να σταθεί μόνο του στο κέντρο του χωριού και όλα τα υπόλοιπα μέλη συγκεντρώνονται γύρω του.
Αμέσως μετά, ένας ένας – άντρας, γυναίκα και παιδί – αρχίζει να του μιλάει. Δεν του λένε όμως πόσο ανόητος είναι. Αντίθετα, απαριθμούν προσεκτικά τις καλές του ιδιότητες. Αληθινός, ή όχι, ο θρύλος μαρτυρά τη δύναμη ενός καλού λόγου (ή δύο λόγων ή δύο χιλιάδων λόγων).
Είναι η φυλετική εκδοχή της σκηνής στην ταινία «Μια υπέροχη ζωή» (It’s a wonderful life), όπου όλοι οι πολίτες του Μπέντφορντ Φολς υπενθυμίζουν στον Τζορτζ Μπέιλι την τεράστια επιρροή που έχει ο ίδιος, ως τραπεζίτης μιας μικρής πόλης, στους φίλους και τους γείτονές του.
Φανταστείτε να συμπεριφερόμασταν και στον εαυτό μας με την ίδια συμπόνια και υποστήριξη αντί για την αυτοκριτική την οποία τόσο συχνά επιστρατεύουμε.
Αυτό δεν σημαίνει να εξωραΐζουμε τα αρνητικά μας, να πιέζουμε υπερβολικά τον εαυτό μας στην προσπάθειά μας να τα επεξεργαστούμε ή να αρνούμαστε την ύπαρξή τους. Σημαίνει πρωτίστως να συγχωρούμε τον εαυτό μας για τα λάθη ή τις ατέλειές μας, έτσι ώστε να μπορούμε στη συνέχεια να προχωρήσουμε σε καλύτερα, πιο παραγωγικά πράγματα.
Διαβάστε επίσης: Τι σημαίνει αγαπώ τον εαυτό μου;
Το να δίνουμε το παρών απαιτεί θάρρος. Είναι τρομαχτικό να αναλογιστούμε τι μπορεί να μάθουμε για τον εαυτό μας όταν κοιτάξουμε μέσα μας.
Κι αν απελευθερώσουμε κάποια αλήθεια που θα μπορούσε να αποσταθεροποιήσει μια σχέση;
Ή αν αμφισβητήσουμε έναν τρόπο ζωής που, παρότι δεν είναι τέλειος, τουλάχιστον είναι οικείος;
Από την άλλη, το να δίνουμε το παρών δεν σημαίνει να τα διαλύσουμε όλα. Σημαίνει ότι εισάγουμε το παρελθόν και το περιβάλλον στην εξίσωση προκειμένου να ανακαλύψουμε την πλήρη σημασία αυτού που υπάρχει μέσα μας, και έπειτα να αξιοποιήσουμε όσα μάθαμε για να βελτιώσουμε τα πράγματα.
Το να δίνουμε το παρών προϋποθέτει να αναγνωρίζουμε τις σκέψεις μας, χωρίς να πρέπει να πιστεύουμε ότι είναι όντως αληθινές. (Οι άνθρωποι που υπεραναλύουν τα πράγματα πρέπει να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή σε αυτό, διότι, όσο πιο συχνά ακούμε να επαναλαμβάνεται μια αμφίβολη δήλωση, έστω κι αν βρίσκεται μόνο στο μυαλό μας, τόσο πιο πιθανό είναι να δεχτούμε ότι είναι πραγματική).
Η ύπαρξή μας στο παρόν αποτελεί το πρώτο βήμα στη διαδικασία του απεγκλωβισμού μας.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Susan David «Συναισθηματική Ευελιξία» από τις εκδόσεις Πεδίο
