Συναισθηματική νοημοσύνη δεν είναι το πόσο σπάνια νιώθουμε κάτι αρνητικό, επειδή έχουμε αναπτύξει την πειθαρχία και τη σοφία να μην το κάνουμε. Δεν είναι το πόσο εύκολα επιλέγουμε τι να σκεφτούμε, πώς του επιτρέπουμε να μας επηρεάζει ή πόσο ψύχραιμα αντιδράμε σε κάθε δοσμένη κατάσταση.
Η πραγματική συναισθηματική ωριμότητα είναι το πόσο προσεκτικά επιτρέπουμε στον εαυτό μας να νιώσει τα πάντα. Τα πάντα όμως. Ό,τι και αν έρχεται στο νου μας. Είναι απλά η συνειδητοποίηση ότι το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί, θα περάσει κι αυτό.
Φανταστείτε το χειρότερο σενάριο, πώς θα νιώθατε. Τι θα μπορούσατε να εκμαιεύσετε από αυτή την εμπειρία, ποιες υποθέτετε ότι θα ήταν οι συνέπειες και πώς θα νιώθατε. Μια αίσθηση φόβου, ένα έντονο τσίμπημα. Μια δυνατή κλωτσιά. Η αίσθηση της έλλειψης αξίας, η ιδέα ότι δεν ανήκουμε πουθενά.
Αλλά εμείς αποφεύγουμε να νιώθουμε, επειδή έχουμε διδαχτεί ότι τα συναισθήματά μας έχουν δική τους υπόσταση. Ότι θα μας κυριεύσουν για πάντα αν τους δώσουμε το χώρο.
Έχετε νιώσει ποτέ χαρά για πάνω από λίγα λεπτά; Θυμό; Όχι; Ένταση, θλίψη, στεναχώρια; Αυτά διαρκούσαν περισσότερο, σωστά; Εβδομάδες, ίσως και μήνες, σωστά;
Αυτό συμβαίνει επειδή αυτά δεν είναι συναισθήματα. Είναι συμπτώματα. Γιατί ο πόνος είναι άρνηση να αποδεχτούμε τι είναι αυτό που θέλει να μας πει. Οπότε η επούλωση είναι το να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να νιώθει.
Είναι η απελευθέρωση των τραυμάτων και των απωλειών και η ελευθερία να νιώσουμε πραγματικά όσα μας έχουν συμβεί. Είναι το να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να φιλτράρει και να επεξεργάζεται ό,τι έπρεπε να καταπιέσουμε, γιατί πιστεύαμε ότι μόνο έτσι θα επιβιώναμε.
Όλοι φοβόμαστε ότι τα συναισθήματά μας είναι πολύ μεγάλα. Έχουμε λοιπόν διδαχτεί να μην είμαστε πολύ τρυφεροί, γιατί θα πληγωθούμε. Να μην είμαστε πολύ έξυπνοι, γιατί θα μας κοροϊδεύουν, να μην δείχνουμε ότι φοβόμαστε, γιατί θα δείχνουμε ευάλωτοι στους άλλους. Σαν παιδιά τιμωρούμασταν που κλαίγαμε δυνατά ή φωνάζαμε, γιατί κάναμε τους γονείς μας να νιώθουν άβολα.
Το θέμα είναι πως δεν είστε οι μόνοι που φοβάστε να νιώσετε έντονα. Είναι απλά οι άλλοι που σας αποκαλούν δραματικούς και παρανοϊκούς. Εκείνοι που δεν γνωρίζουν πώς να το χειριστούν, που θέλουν να μείνετε αδρανείς. Εκείνοι που δεν θέλουν να νιώθουν τίποτα γιατί φοβούνται.
Όμως, αυτό το μούδιασμα δεν είναι το να μην νιώθουμε τίποτα. Είναι το να νιώθουμε τα πάντα, αλλά ποτέ να μην έχουμε μάθει πώς να τα επεξεργαστούμε.
Το άγχος σας είναι η αντίσταση στη διαδικασία επεξεργασίας, οι τελευταίες προσπάθειες ελέγχου μιας κατάστασης. Η κούραση σας είναι η αντίσταση στο ποιος είστε πραγματικά και στο ποιος θέλετε βαθιά μέσα σας να γίνετε. Η ενόχλησή σας είναι ο καταπιεσμένος σας φόβος. Η κατάθλιψή σας, πέρα φυσικά από τους βιολογικούς παράγοντες, είναι όλα όσα έρχονται στην επιφάνεια και εσείς προσπαθείτε να τα ξαναβυθίσετε μέσα.
Το να προσπαθούμε να αλλάξουμε το πώς νιώθουμε είναι σαν να βρίσκουμε μια πινακίδα στο δρόμο μας που δείχνει προς την αντίθετη κατεύθυνση από εκεί που είχαμε σκοπό να πάμε και παρ’ όλα αυτά εμείς να προσπαθούμε να αλλάξουμε τη φορά της πινακίδας, αντί να ακολουθήσουμε τις οδηγίες της.
Τα συναισθήματα που καταπιέζουμε περισσότερο είναι οι πιο σημαντικές πινακίδες στο δρόμο σας. Η θλίψη δεν θα σας σκοτώσει. Αλλά η αγνόησή της μπορεί. Η προσπάθεια απόδρασης από αυτή και όχι αντιμετώπισής της. Η απάρνησή της.
Δεν επιλέγουμε πάντα τα συναισθήματά μας. Επιλέγουμε όμως να ζήσουμε σε αρμονία μαζί τους ή σε συνεχή πόλεμο και αγώνα. Στο τέλος, η απόφαση είναι δική μας.
Brianna West
