Το να ανταποδώσουμε το κακό σε κάποιον που μας έβλαψε, είναι μία παρόρμηση η οποία σε πολλούς παραμένει στη σφαίρα της φαντασίας ενώ άλλοι την πράττουν δίχως δεύτερη σκέψη. Υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις όπου η εκδίκηση ετοιμάζεται για καιρό με το σκεπτικό πως έτσι θα είναι πιο οδυνηρή προς εκείνον ο οποίος προκάλεσε την αρχική βλάβη.
Περιέργως δεν εγείρεται αυτή η επιθυμία σε όλους όσους πλήττονται από κάποιους άλλους. Ο Ιησούς πρότεινε να γυρίσουμε και το άλλο μάγουλο σε όποιον μας χτύπησε, πρόταση η οποία έβαλε σε ψυχολογικούς μπελάδες αμέτρητες γενιές και δημιουργήθηκαν πολλά ενοχικά συμπλέγματα ανά τους αιώνες. Κάποιοι όμως έλαβαν το νόημα της πρότασης αυτής η οποία λέει ότι, τελικά, κανείς δε μπορεί να μας βλάψει, ό,τι και αν μας κάνει.
Για να μπορέσει όμως κάποιος να το αντιληφθεί αυτό θα πρέπει να εκπαιδευτεί πάνω σε αυτή τη λογική. Θα πρέπει δηλαδή να έχει αποδεχτεί και να βιώσει εμπειρίες που δείχνουν πως ο ίδιος είναι 100% υπεύθυνος για ότι του συμβαίνει. Και πως ό,τι του συμβαίνει, μπορεί να το διαχειριστεί και να το λύσει.
Επειδή όμως δεν έχουμε ασχοληθεί και πολύ με το υποσυνείδητό μας η ανθρωπότητα, όχι αρκετά, όταν κάποιος μας προσβάλει, θέλουμε απλά να τον προσβάλουμε κι εμείς, ασχέτως αν αυτό θα μας βγάλει απ’ την πορεία μας. Και μιας και είμαστε σε αυτό το στάδιο της εξέλιξής μας, η λίγη εκδίκηση είναι καλύτερη από την καθόλου εκδίκηση, όπως μας απενοχοποίησε ο Νίτσε, δεκαεννιά αιώνες μετά τον Ιησού. Σίγουρα επίσης η λίγη εκδίκηση είναι προτιμότερη απ’ την ολοκληρωτική εκδίκηση η οποία πιθανόν να στείλει στον τάφο και το θύμα και τον θύτη.
Η εκδίκηση πάντως προϋποθέτει όχι αναγκαστικά κάποιο δυσάρεστο γεγονός, όσο κάποια καταπιεστική εσωτερική κατάσταση. Κάποιος εσωτερικός εγκλωβισμός. Αυτός είναι που στο κάτω κάτω θα προσελκύσει το οδυνηρό γεγονός. Μας έχει τύχει να μας παίρνουν τη σειρά στο σούπερ μάρκετ και να τρελαινόμαστε από θυμό είτε ξεσπάσουμε ή όχι, και μας έχει τύχει το ίδιο σε φάση που είμαστε χαρούμενοι, ευτυχισμένοι, και έχουμε χαμογελάσει στον βιαστικό, κάνοντας άκρη, παραχωρώντας μάλιστα τη θέση μας… και στον επόμενο (το άλλο μάγουλο;)
Μερικά πράγματα μπορούμε να λάβουμε υπόψιν ώστε ν’ αποκωδικοποιήσουμε και να διαχειριστούμε δύσκολες καταστάσεις που μας δημιουργούν τάσεις εκδίκησης:
1.Είναι δική μας επιλογή το αν θα πάρουμε προσωπικά ή όχι την πράξη αυτή που μας προκαλεί την εκδίκηση.
2.Η άλλη επιλογή είναι να μην το πάρουμε προσωπικά αλλά ν’ αντιληφθούμε πως ο άλλος είναι επίσης υπεύθυνος για τις πράξεις του και θα έχει ούτως ή άλλως τις ανάλογες συνέπειες.
3.Είναι εντάξει να έχουμε την τάση ν’ ανταποδώσουμε. Είτε αυτό είναι καλό, είτε κακό, έχουμε την τάση ν’ ανταποδίδουμε. Οι ενοχές σ’ αυτό το στάδιο είναι άσκοπες και δημιουργούν «μποτιλιάρισμα».
4.Όταν κάποιο γεγονός ή κάποιος άνθρωπος μας ενοχλεί τόσο, είναι καιρός για ανασκόπηση και όχι για εκδίκηση.
5.Αν προβούμε σε εκδίκηση, ανοίγουμε καρμικό φαύλο κύκλο με τον οποίο μετά, θα πρέπει να ασχοληθούμε εκτεταμένα για να τον κλείσουμε. Και θα θέλουμε να τον κλείσουμε κάποια στιγμή διότι μιλάμε για βάρος αβάσταχτο. Δε χρειάζεται να φτάσουμε στις «επόμενες» ζωές μας για να μη μπορούμε να σηκώσουμε το φορτίο. Το βάρος πέφτει άμεσα στις δικές μας πλάτες.
6.Είναι εντάξει να είμαστε ευάλωτοι. Μάλιστα είναι προτιμότερο να είμαστε ευάλωτοι παρά “κακοί”. Πιο εύκολα δυναμώνουμε, εξελισσόμαστε και απελευθερωνόμαστε από το παρελθόν, καθώς αποδεχόμαστε το ευάλωτο της ανθρώπινής μας φύσης.
7.Αν δεχόμαστε πολλά χτυπήματα από τους γύρω μας, χτυπήματα που να μας προκαλούν τάσεις εκδίκησης, είναι καιρός ν’ αρχίσουμε να επαναπροσδιορίζουμε τα όριά μας και τις σχέσεις μας.
8. Τέλος, όσο πιο αυτόνομοι και αυτάρκεις γινόμαστε και στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις, τόσο πιο δύσκολο είναι να νιώσουμε ότι κάποιος μπορεί να μας βλάψει.
