Η πίστη στο πεπρωμένο, που δεν την είπαν τυχαία οι Έλληνες μοίρα, δηλαδή το μερίδιο που σου αναλογεί, είναι ο μόνος τρόπος να είμαστε ευτυχισμένοι σε αυτή τη γη και να είμαστε ευτυχισμένα δυστυχισμένοι όταν δεν τα καταφέρνουμε.
Γιατί η αρχή της έμπνευσης που μας καθοδηγεί έχει θέρμη για να μπορεί να κάψει τα εμπόδια και την αποτυχία, τα χρησιμοποιεί μάλιστα σαν τα υλικά που χρειάζεται για να ξαναζωντανέψει τη φωτιά.
Κι αυτό σου το οφείλω, Τζιάκομο. Με έκανες να δω, με σάρκα και με στίχους, τι σημαίνει να μένεις πιστός στο πεπρωμένο σου, ανεξάρτητα από τις συνθήκες στις οποίες θα ολοκληρωθεί, αποδεχόμενος μάλιστα αυτές τις συνθήκες ως ευκαιρία, ως υλικό για να πραγματοποιήσεις το δικό σου έργο τέχνης.
Όταν η ζωή έμοιαζε να σου στερεί αυτό που επιθυμεί κάθε παιδί (αναγνώριση, ερωτεύσιμο σώμα, αγάπη), εσύ πλησίαζες στο πλούσιο και ανεξάντλητο απόθεμα της έξαρσής σου, για να αντλήσεις από αυτά νέα πράγματα, τα οποία οι άλλοι τα εκτιμούν ή όχι.
Έτσι απελευθερωνόσουν από το κλουβί της συγκατάθεσης των άλλων και χρησιμοποιούσες την ενέργειά σου για να εμπνεύσεις την υπομονή που απαιτούσε αυτό το κάλεσμα.
Το μυστικό που μου αποκάλυψες είναι ότι αυτό το πεπρωμένο δεν έχει προσεγγιστεί πλήρως, γιατί η ζωή δεν είναι ισορροπία, αλλά ένταση. Στη φύση, ό,τι σταματά έχει φτάσει στο θάνατο. Αυτό είναι ίσως το πιο άβολο σημείο του μηνύματός σου, Τζιάκομο, ότι η πληρότητα δεν κατακτάται ποτέ μέχρι τέλους, αλλά είναι «πιστή κίνηση» ή «δυναμική πίστη», γιατί είμαστε όντα που ζουν στον χρόνο και καλούνται να δώσουν τη συγκατάθεσή τους στη ζωή και στις αλλαγές της.
Η έξαρση, όπως και ο έρωτας, είναι το κέντρο το οποίο φωτίζει τα πάντα, μας δίνει ενέργεια, αλλά βρίσκεται και σε συνεχή δοκιμασία, σαν αντισεισμική συσκευή, το μυστικό της οποίας δεν είναι η καθησυχαστική ανελαστικότητα του «έγινε μια για πάντα», αλλά η ελαστικότητά της, η ικανότητα να κάνει δικά της τα ερεθίσματα και να τα ενισχύει: ανθεκτικότητα και αντίσταση. Μόνο έτσι η ζωή δεν γίνεται ποτέ ανιαρή και σκληρωτική πάνω σε άκαμπτες βεβαιότητες, αλλά παραμένει ερωτική και ηρωική, ζώντας πάντα την ένταση της ολοκλήρωσης.
Αν όμως είναι η ίδια η ζωή που καμιά φορά φαίνεται να αποτελεί εμπόδιο;
Αυτή δεν είναι που πρέπει να εμπιστευόμαστε, Τζιάκομο;
Κι αν αυτή, ακριβώς αυτή, μας προδώσει, αφού μας έχει πρώτα αποπλανήσει, μας έχει συνεπάρει, μας έχει καλέσει;
Απόσπασμα από το βιβλίο του Alessandro D’ Avenia «Η Τέχνη της Ευθραυστότητας» από τις εκδόσεις Πεδίο
